چمیدونم هرچی..

واقعا این یکی از باگ‌های زندگی تو اینجاست 

که 

به عنوان یک انسان بالغ 

نمی‌تونی ول کنی یه هفته بری یه جایی که نه کسی باهات حرف بزنه ، نه کسی قضاوتت کنه ، نه بخوای با کسی حرف بزنی ... 

نه مسئولیتی اصلا نسبت به کسی یا چیزی داشته باشی.. 

 

من نمی‌تونم لفت بدم از زندگی ؟! 

بابا بسه دیگه اه..

غم ، دست برنمی‌دارد..

اما من -به عنوان یک انسان به شدت گرمایی- یادم نمیره لحظه‌هایی رو که از شدت یخ‌زدگی و لرزش ناشی از اضطراب و دلشکستگی ، نه پتویی که دورمه گرمم می‌کنه و نه بخاری‌ای که بهش چسبیدم ... :)